Auteur: Christelle Baseke Kaisala

Als persoon met roots buiten België heb ik mezelf lange tijd in vraag gesteld. Correctie: mijn identiteit werd als persoon van kleur vaak in twijfel getrokken. Naast de alomtegenwoordige discriminatie en othering in witte omgevingen, stond binnen de Congolese gemeenschap mijn zwartheid ter discussie omdat ik een bounty zou zijn. Donker van buiten en wit van binnen, zoals het bekende merk chocoladereep. Ik pleit ervoor om identiteiten niet langer in hokjes te plaatsen. Maar is dit haalbaar in een samenleving die verdeeld is door structurele uitsluitingsmechanismen?

De psychische gevolgen van zowel individueel als institutioneel racisme op het mentaal welzijn van de slachtoffers worden onderbelicht. Nochtans zijn antiracistische activisten het er unaniem over eens: racisme kan een bron van stress zijn voor degenen die het ervaren. Het brengt hen in een constante staat van hyperwaakzaamheid, wat emotioneel uitputtend is.

Menig lezer zal instemmend knikken dat being the only one synoniem staat aan being the lonely one. Onder meer personen van kleur, mensen van de LGBTQIA+ gemeenschap, vrouwen en mensen met een beperking kunnen per definitie zichzelf niet zijn in een werkomgeving waar ze de minderheid vormen. Ze cijferen een belangrijk deel van zichzelf weg om zich te conformeren aan de heersende bedrijfscultuur. In welke mate werkgevers zich daarvan bewust zijn, terwijl de noodzaak van diversiteit en inclusie op de werkvloer prangend is, is een groot vraagteken.

De Confrontatie. Ik ben een jaar of 10 en ik bevind me samen met mijn beste vriend op de speelplaats, die we delen met de oudere leerlingen. Het is speeltijd. Ik sta in de weg tijdens een voetbalspel, wat duidelijk niet naar de zin is van 'Dribbeljongen'. "Aan de kant, vuile n*!" roept hij mij na en hij zet zijn dribbelspel voort alsof er niks aan de hand is.

Wanneer politici stelselmatig geveinsde excuses aanbieden na racistische uitspraken, is het elke keer een oude wonde die opengereten wordt bij personen van kleur. Bij de verontschuldiging is het complete gebrek aan erkenning steeds treffend. De feiten worden verbaal geminimaliseerd en nederigheid is ver zoek. Het is een terugkerend patroon, geuit in bewoordingen als: “Het was niet zo bedoeld,” “Het gaat om een ongelukkige uitspraak,” “Excuses aan diegenen die zich geschoffeerd voelen.”

...een hoop clichés. Dat is mijn conclusie na het bekijken van het Eén programma Reizen Waes: Vlaanderen. Tom Waes en zijn team blikten de laatste aflevering in in Brussel.