Duinkerke © Petra en Nathalie
Op 4 juli gingen wij voor het eerst sinds de lockdown terug naar Duinkerke. Geen mens te zien. Lege kampjes, duidelijk zeer abrupt verlaten. De vraag komt in ons op: onder welke omstandigheden moesten deze mensen hals over kop hun plek in het bos verlaten?
Dan gebeurt er iets. Mensen komen - echt letterlijk - uit de struiken te voorschijn. We geven hen water, voedsel en andere broodnodige spulletjes die we bij ons hebben. Omdat we horen dat meer mensen zich dieper in het natuurgebied bevinden, gaan we op zoek.
Een zeer klein geïmproviseerd marktje toont dat hier wel degelijk mensen leven. Waar is iedereen? Overal en nergens. Verscholen. Weggedoken. Onder zeilen en in tentjes. Geen water. Geen elektriciteit. Geen toilet. Geen ... niets. Weggejaagd. Opgejaagd.
Hoe meer we kijken, hoe meer we zien: tentjes zeer goed verborgen. Mannen. Vrouwen. Kinderen. Baby’s. We vragen wat ze nodig hebben. We beloven het te halen, de Auchan supermarkt is - met de auto - quasi om de hoek. Een onmenselijke werkelijkheid: overleven op een godvergeten plek, afgezonderd van de wereld en volledig afhankelijk van de hulp van vrijwilligers. K., die zelf anderhalf jaar in de jungle van Calais overleefde, zegt over Duinkerke: ‘Calais was a 5 star hotel, compared to this. This is... horrible.’
Wat ze allemaal nodig hebben? Hoop. Hoop op een kans. Een kans. Een toekomst. Wat we hen konden we geven? Water, voedsel en een gesprek. Onvoldoende. Ruim onvoldoende. Tegelijk noodzakelijk.
Duinkerke © Petra en Nathalie
We gingen een tweede keer terug en brachten opnieuw water en voeding. We waren niet alleen: vrijwilligers die haar wassen en verstrooiing bieden, vrijwilligers die ter plekke koken en thee verdelen, vrijwilligers met generatoren om gsm’s op te laden. Slechts druppels op een hete plaat. Mensen die doen, waar overheden falen. Mensen die mensen helpen.
Bij terugkomst vragen we ons af: wel of geen foto’s op sociale media plaatsen? Moeilijk. We plaatsen ze want enkel zo wordt duidelijk hoe onmenselijk de situatie is. Schrijnend. Wie gelooft het anders? Europa, 2020. Wat we telkens opnieuw in Duinkerke zien, blijft op ons netvlies gebrand. Voor altijd. Daar zijn geen foto’s voor nodig.
Over de auteur:
Saar Depuydt en het groepje vrienden met wie zij de afgelopen tijden naar Duinkerke ging, leerden elkaar kennen toen ze wekelijks in de ‘jungle’ van Calais hielpen. Nadat het grote kamp in Calais werd opgedoekt, hielden zij contact en probeerden hulp te bieden aan mensen op de vlucht op verschillende plekken zoals La Chapelle in Parijs, Brussel, Rijsel en Duinkerke.
Wil je Saar Depuydt en de anderen die zich inzetten voor mensen op de vlucht ondersteuning te bieden? Kijk dan eens op haar facebook profiel wat je misschien kan doen.
