De verschrikkelijke onmenselijke omstandigheden, gecamoufleerd door de winterse zon. Het went niet. Het went nooit.
Eergisteren nog was er opnieuw een bezoek van de politie aan Duinkerke. Mensen op de vlucht proberen te redden wat te redden valt, maar ze kunnen helaas niet verhinderen dat hun tenten vernield worden. Dekens en andere spullen liggen in de modder. Alweer.
Ik ben nog niet eens geparkeerd als een groep mensen zich aan mijn auto verzamelt. Ze hebben hun telefoons al in de aanslag, om hun bij mij gereserveerde powerbank op te halen. Een powerbank lijkt overbodige luxe, maar als je op de vlucht bent is het een levenslijn naar familie, vrienden en hulp. Ik check namen en nummers en verdeel uiteindelijk de 62 powerbanks die ik bij me heb. Er zijn nog meer mensen maar de powerbanks zijn op. Nieuwe bestellingen lopen binnen. Meer mensen leggen aan elkaar uit hoe dit reserveren werkt. Op zondagavond staat teller van aanvragen al op 26.
Dankzij de enorme inspanningen van A. verloopt de verdeling van de dekens en de voeding vlekkeloos. Terwijl sommigen hun bestellingen ophalen, kunnen anderen - vaak nieuw toegekomen mensen - kiezen wat ze nodig hebben. Het lijkt een eindeloze stroom. Zoveel nieuwe gezichten.
Daarna luisteren we rond het vuur naar de verhalen van iedereen. Verhalen over mislukte pogingen om het kanaal over te steken naar het Verenigd Koninkrijk. Van vrienden die opgepakt werden en nu vastzitten. Maar ook verhalen over hun thuis, plekken en verhalen van voordat ze moesten vluchten. Verhalen over onderweg zijn. Ondertussen maken anderen zich klaar om de overtocht te wagen. Ik voel hun hoop. Hun hoop op een uitweg uit deze ellende. Een hoop op een betere toekomst. “Wish me good luck and pray for me,” zegt een van hen.
Na vandaag zou ik het liefst even zwijgen. In stilte verwerken wat ik hoorde. En toch schrijf ik dit verslag, in de hoop dat mensen mijn woorden delen. Zodat meer mensen weten wat er gebeurt. Zodat meer mensen hun stem kunnen verheffen: mensen op de vlucht verdienen een eerlijke kans op asiel. We geven niet op. Nooit. Tot er structurele oplossingen zijn. Een #safepassage! Want niemand is illegaal.
