Vandaag wil ik stilstaan, de tijd stoppen en gebruiken om na te denken. Vandaag wil ik gewoon huilen om zoveel haat en tegelijk lachen omdat de liefde alles overwint. Vandaag wil ik verdriet hebben, voor Brussel, voor de slachtoffers, voor heel de wereld. Ik wil kunnen rouwen, omdat elk mensenleven telt. Mijn verdriet is niet groter dan voor eender welke andere plek ter wereld. Ik heb genoeg tranen voor iedereen. Vandaag ben ik noch de oorlogsvluchtelingen vergeten in Afrika noch in het Midden-Oosten, die elke dag met dit soort geweld te maken krijgen. Maar nu, voor even, wil ik gewoon kunnen stilstaan bij Brussel.
Er zijn gekke mensen op deze wereld. Overal. Geen enkele groep kent een uitzondering. Gekke mensen die de nog gekkere gedachte hebben dat zij het recht hebben te bepalen wie leven mag en wie niet. Niemand heeft het recht om een luchthaven of metro binnen te stappen en te bepalen dat er vandaag mensen zullen sterven, noch hebben mensen het recht om hele gebieden plat te bombarderen en mensenlevens weg te cijferen als ‘collateral damage’, alsof dat iemands pijn verzacht. En toch lijken we niets anders meer te lezen in de krant en valt het niet te mijden in het journaal.
Maar ondanks alles blijven we geloven dat de liefde overwint, want dat is onze enige hoop en hoop doet leven. En is leven niet wat we allemaal willen? Ik heb vandaag gehoord en gelezen over liefde. Liefde in alle vormen. Liefde in de vorm van solidariteit, bezorgdheid en hulpverlening. En dat laatste is misschien wel één van de vormen die we het vaakst vergeten. Zij die in het midden van alle chaos klaarstaan om mensen op te vangen, die gewonde mensen naar buiten dragen of anderen helpen veilig te ontkomen. Zij die overspoeld worden met de zorg voor zovele gewonden. Zij die achteraf in een ingestorte inkomhal lichamen bijeen zoeken en in metrostations de ledematen bijeen mogen rapen. Ook zij mogen nooit vergeten worden voor hun eindeloze moed en inzet, want zij zijn wat liefde is: essentieel.
Laat ons deze dagen van nationale rouw droevig zijn. Laat het leven voor even stoppen, zodat we kunnen stilstaan bij de pijn van velen, zodat we kunnen voelen wat verdriet is en zodat we leren wat medeleven is. Zo heeft ieder zijn eigen verdriet en daar moet respect voor opgebracht kunnen worden. Laat ons stoppen met de schuld van de één naar de ander door te schuiven, maar laat ons gewoon voor deze keer eens zwijgen. Laat onze gedachten écht uitgaan naar de slachtoffers en hun naasten. Geef ze het moment van rust en stilte dat ze verdienen. En als dat gebeurd is, laat de tijd dan verder gaan. Lach en heb lief. Blijf focussen op het goede, want uiteindelijk is er geen sterker wapen dan de liefde van de mens voor de mens. En laten we daar onze kracht uithalen, opdat we als samenleving sterker kunnen staan dan ooit.
