Maandag 09/02/2015 postte Kif Kif de getuigenis van mijn broer die ik zelf schreef. Discriminatie en racisme in het nachtleven werd aangekaart en de normalisering hiervan. Er volgde een grote storm aan reacties, zowel positief als negatief.
Lezersreactie
Zoals steeds, wanneer Kif Kif een getuigenis publiceert volgen er ontelbaar veel reacties. In dit geval was dit niet anders. Er waren jongeren die zich in het verhaal herkenden en persoonlijk slachtoffer waren geweest van discriminatie in het nachtleven. Daarnaast zagen we helaas ook reacties van “allochtone” jongeren die stelden dat we de strijd moesten opgeven. De situatie zou “hopeloos” zijn en “nooit veranderen”. Het is belangrijk als maatschappij dat wij onze verantwoordelijkheid opnemen en juist die jongeren weer moed moeten geven. Dit kan alleen door het debat te openen.
Verder waren er uiteraard ook heel wat beschuldigende vingertjes. Waarom lieten we de school en de manager van de discotheek niet aan het woord?
Kif Kif is een beweging die strijd voor gelijkheid en tegen discriminatie. Met haar website biedt het een platform voor stemmen die totaal niet in mainstream media gehoord worden. Getuigenissen van jongeren die zich onrechtvaardig behandeld voelen neemt de beweging au sérieux. Zijn waarheden subjectief wanneer er geen bewijs op tafel ligt? Uiteraard. Elke persoon die op de bewuste avond aanwezig was heeft zijn eigen subjectieve verhaal.
Betekent dit dat er gezwegen moet worden? Nee. Als Kif Kif wilt publiceert het elk weekend een andere getuigenis. Het Centrum van Gelijke Kansen en Racismebestrijding geeft dan ook toe dat racisme en discriminatie zelden kan worden bewezen.
Red & Blue
De reactie van Red & Blue was duidelijk. De jongeren hadden geen studentenkaart op zak en mochten daarom niet binnen. Als wij hen hadden gecontacteerd alvorens het stuk te publiceren hadden wij dat geweten, aldus de manager van de discotheek, die zelf van Marokkaanse origine is. Hij eiste van Kif Kif een rechtzetting en was zeer actief op sociale media om zijn kant van het verhaal toe te lichten. Wij hebben begrip voor de bezorgdheid van de manager maar merkten iets vreemds op. De facebookpost van afgelopen donderdag (dag van de feiten) werd meteen nadat het stuk online verscheen gewijzigd. Plotseling (nadat ook heel de tekst gewijzigd was) was een studentenkaart ook een vereiste. Deze printscreen werd genomen voor het artikel verscheen.
De huidige boodschap van Red & Blue vindt u hier.
De conclusies die hier getrokken kunnen worden laat ik aan de lezer over.
Stedelijk Lyceum Merksem
Het artikel kwam vanuit een onverwachte hoek voor het Stedelijk Lyceum van Merksem. Natuurlijk was het nooit de bedoeling geweest om de school, directie of leerkrachten te beschuldigen van discriminatie of racisme. Het voorval was louter en alleen een perfect voorbeeld van hoe racisme genormaliseerd is. Dat het zo “alledaags” is, dat we er niet bij stil staan wanneer het gebeurt waardoor we er ook niks tegen doen. De jongens zouden luidruchtig zijn geweest, geen papieren bij hebben en bovendien een grote mond hebben opgezet tegen de portiers.
Langs de andere kant contacteerde de school mij wel om mee te delen dat ze een petitie zouden starten tegen Red & Blue. Er zou een klasgesprek volgen en zelfs een brief worden gestuurd naar het Centrum voor Gelijke Kansen. Dit zijn uiterst positieve signalen vanuit de school. Toch kunnen we het niet helpen om de contradictie hier te onderlijnen. Men somt alle redenen op om aan te tonen dat het hier niet om discriminatie ging maar toch gaat men maatregelen nemen tegen die discriminatie?
De dubbele boodschap van de school toont nogmaals aan hoe moeilijk het is om discriminatie, laat staan racisme, bespreekbaar te maken als harde feiten niet kunnen worden getoond. Tenzij alle jongeren vanaf nu met verborgen camera aan discotheken gaan staan zal de selectiviteit waarmee jongeren wel of niet worden binnengelaten nooit kunnen worden bewezen. En die selectiviteit bestaat, of het nu onder het mom van etnische origine, luidruchtigheid, de foute kleren of uit economische overweging is (moslims consumeren geen alcohol, teveel jongens zonder meisjes trakteren niet etc…). Perceptie is realiteit. Maar perceptie is ook subjectief. We moeten ons afvragen welke perceptie wordt opgepikt en geloofd en welke niet. En wat dit doet met jongeren die oprecht zijn aangedaan omdat ze zich onrechtvaardig behandeld voelen, maar toch niet worden geloofd.
De conclusie die ik persoonlijk kan trekken uit de afgelopen dagen is dat thema's als racisme en discriminatie uiterst gevoelig zijn. Het aankaarten ervan komt met vele gevolgen. Het stramien van “Blaming the Victim” wordt onbewust nog toegepast.
Waren ze wel in orde?
Zo’n jongens kunnen wel luidruchtig zijn…
Ze hadden maar niet moeten uitgaan! Wat hadden ze daar te zoeken?
Ik hoop dat de lezer beseft dat het moed vergt om een dergelijke getuigenis te brengen. Activisten in het middenveld die de strijd voor gelijkheid voeren of hebben gevoerd, kan ik alleen maar bewonderen. Ikzelf had het bijna opgegeven.
