Ok. Ik. Ja, ik. Niet wij! Ik wil mens blijven. Liefst medemens! Dan gaat het over ‘wij’ zeker, damn? Maar ik mag het niet. Flauw, zeg je? Ja, flauw dat ik dit moet communiceren. Wie communiceert er nu over vanzelfsprekendheden?

Er zijn kinderen van andere afkomst die opgroeien om enorm succesvol te worden in Vlaanderen, desondanks racisme, niet omdat er geen racisme bestaat. Soms leren deze mensen om hun roots te verbergen, soms zijn ze gemotiveerd om zichzelf te bewijzen aan de maatschappij die hen lijkt af te wijzen.

Sinds 2009 reist Kif Kif langs scholen en bibliotheken om er workshops Digital Storytelling te geven. Aan de hand van oude en nieuwe foto's, hun eigen stem en een mooie soundtrack vertelden honderden jongeren hun migratieverhaal.

Het succes van Vijftig tinten grijs was het resultaat van een massieve marketingcampagne. Hopelijk is het ook ondertussen duidelijk dat het niet over een uniek fenomeen gaat: de softerotische successen maken een comeback.

Eén september 1999. Ik ben een meisje van 12 jaar en ik kom uit een Scandinavisch land. Ik kan op mijn eerste schooldag van het 6de leerjaar één zin in het Nederlands: ik heet Ida.

Een tijdje geleden publiceerde ik hier een artikel “de contouren van de N-VA samenleving”. Ik vul het even aan in het licht van recente gebeurtenissen. Zowel het beeld dat de N-VA heeft van een toekomstig Vlaanderen, als haar electorale strategie worden duidelijk.

De naam 'Güler Turan' klonk niet zo goed in de oren van het makelaarskantoor waar ik enkele weken geleden aanklopte. Het klonk nog minder goed in de oren van de eigenaar van het appartement waar mijn oog op viel.

Maandelijks kan je in de Pianofabriek terecht voor een uitdagend gesprek.Verschillende actoren op het terrein en een geïnteresseerd publiek worden gestimuleerd tot reflectie over vragen waarmee we in de actuele superdiverse samenleving geconfronteerd worden.

Als reactie op een column van Ebru Umar in de Nederlandse Metro 'Die dooie gast', schreef Samira Azeroual dit stuk