Racisme is een schending van de mensenrechten, geen relatief begrip dat zogezegd als excuus voor eigen mislukking wordt misbruikt. Om dit nogmaals duidelijk te maken lijsten we in dit dossier enkele getuigenissen op.
In een interview met Knack bagatelliseert u nog maar eens het concept ‘racisme’. Het lijkt alleen een makkelijk en goedkoop excuus voor een allochtoon om zijn of haar moeilijke weg te verklaren.
"De reactie van Liesbeth Homans op Samira Azabar heeft het voordeel van de duidelijkheid", zo stelt Ico Maly: "voor een antiracistische strijd moet je niet bij N-VA zijn."
Ik hou van je, Antwerpen. Maar, ik kots ook op je. Vaak. En de laatste jaren té vaak. Ik heb het intussen allemaal gehad en gezien. Ik ben aangevallen op straat. Weggestuurd van een terras. Uitgescholden en vernederd omdat ik moslima ben.
Meryem Cosgun, freelance journaliste, krijgt een hard te verduren klap. Ze volgt een scholing om Nederlandse les te geven aan anderstaligen in het Perspectief in Gent. Bijna halverwege de opleiding beslissen de lesgevers dat ze onderworpen wordt aan een taaltest
Beste Mevr. Homans, ik ben een vrouw van 30 jaar met een succesvolle carrière. Mijn roots liggen in het Midden Oosten maar ik groeide op in België. Niet dat dit vandaag de dag nog de premisse moet zijn van de voorstelling van mijn persoon.
Beste Mevrouw Homans, een tijdje geleden overkwam me iets zeer onaangenaams. Ik had nooit gedacht dat een leuke dag met mijn lieve vader zo verschrikkelijk zou eindigen…
Er zijn kinderen van andere afkomst die opgroeien om enorm succesvol te worden in Vlaanderen, desondanks racisme, niet omdat er geen racisme bestaat. Soms leren deze mensen om hun roots te verbergen, soms zijn ze gemotiveerd om zichzelf te bewijzen aan de maatschappij die hen lijkt af te wijzen.
Eén september 1999. Ik ben een meisje van 12 jaar en ik kom uit een Scandinavisch land. Ik kan op mijn eerste schooldag van het 6de leerjaar één zin in het Nederlands: ik heet Ida.