Auteur: Olivier Haemhouts

Oké, mijn laatste stukje. Voorlopig toch. Tenzij. Misschien schrijf ik definitief niks meer over Congo. Ga ik ook nooit meer terug. Kruip ik terug in mijn schelp. Veilig, blank, rijk.

Hoe lang is het ondertussen geleden? Meer dan een jaar. De zomer van 2010. In 2012 vergaat de wereld.
De reis lijkt niet echt, maar de verandering is frappant. Ik heb Congo verbannen uit de boeken, de tv, de krant, het nieuws.

Er zijn een aantal dingen gebeurd in dat land, daar ter hoogte van de Evenaar, waar ik altijd mee uitpak, hier in Veiligland.
Het éne verhaal is getiteld AK 47 aka Kalasjnikov.

Het duurt lang voor ik ontdooi. Ik ben als de dood voor moeizame gesprekken, al is dit heel subjectief uiteraard, en nu moet u weten dat mijn Frans niet van academisch niveau is. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een sterk vermijdingsgedrag vertoond heb in mijn contact met de lokale bevolking.

Oké, waar waren we gebleven? We waren nog steeds niet in het vliegtuig geraakt, zekers? Maar laten we toch maar op een andere manier te werk gaan. Een flash forward.

De dag van het vertrek naderde met rasse schreden. Het was tijd om afscheid te nemen. Wie weet, kwam ik wel nooit meer terug. Mijn ouders moest ik niet echt geruststellen, die hadden nog visioenen van Zaïre als een soort Club Med met cocktails aan het zwembad onder Sabena-parasols.