Net als in 'H&G Grimmiger' behandelt ook 'Troost' thema’s als verwaarlozing, verslaving en grootstad.
‘Blijf één meter achter mij, zeg ik u, want ik voel uw adem… Shmetta…’ Zo opent de koelbloedige Mila haar dialoog met de kwetsbare Jabar in Troost van het jonge collectief SIN en ’t Arsenaal. Ondersteund door de Kielse vierkoppige band NoMoBs, gaat ook deze muziektheatervoorstelling zelf dicht op je huid zitten.
Net als in H&G Grimmiger, het vorig stuk van SIN, behandelt ook Troost thema’s als verwaarlozing, verslaving en grootstad. Het sobere decor toont enkele opgestapelde defecte televisies, een oud vat en een omgekeerd hangende pop die, naargelang het verhaal vordert, duidelijk het dwarse, contraire leven van Mila symboliseert. Samen met de dorre belichting heeft dit decor veel weg van een verlaten donkere straat ergens in een grote stad.
Troost is opgebouwd als een opeenvolging van herinneringen uit de bikkelharde realiteit van beide vertellers. Mila en Jabar, vertolkt door Ikram Oulad en Junior Sephunyane Mthombeni, delen hun gedachten en visioenen in een dialoog, waarbij de onverschillige Mila – met een bontkraag en een Marilyn Manson white lens – duidelijk de dominante partij speelt. Jabar buigt onder haar woorden, vaak trillend door zijn drugverslaving. Centraal in Troost staat de relatie met hun vader, die hen heeft getekend voor het leven. Mila kampt met nare herinneringen aan de harige grote hand waarmee ze werd voorbereid op de harde wereld van buiten. Jabar daarentegen vertroeft nog in een ontkenningsfase, en geeft het publiek een geromantiseerd beeld over zijn overbezorgde vader.
De belichting blijft beperkt tot enkele spotlights, wat de vertellingen een overwegend verlaten gevoel geeft. Extra heftig zijn daarom de muzikale intervals van NoMoBs. De vier bandleden dragen gezichtstekeningen die inheemse culturen van alle continenten van de wereld samenbrengen. Hun agressieve en laaiende dansstijl kan je haast plaatsen onder het hiphopgenre Krumping. De muziek zorgt niet enkel voor overgangen naar de volgende scene, maar geeft ook een soort resumé van het stuk. Zo sluit het lied ‘Zehma’ het stoere verhaal van Jabar af, die pronkt met zijn lief uit het verleden. Helaas sloeg het noodlot toe en stierf zij in een auto-ongeluk. Uiteraard reageert Mila daar genadeloos - zo niet vernederend - op.
Naarmate het verhaal vordert, geeft Jabar toe dat hij slechts verwaarlozing heeft gekend. Hij staat zo zwak in het leven dat hij zelfs aan de denigrerende gesprekken van Mila troost heeft.
Met een coherente regie van Michaël De Cock creëert SIN een rauwe sfeer, die goed aansluit bij de totale tekst van Fikry El Azzouzi. Troost accentueert stereotypen in de stad, en hoe relaties met elkaar verwikkeld zijn in een zoektocht naar ‘zichzelf’. Opzet geslaagd: na afloop blijf je als toeschouwer achter met het bizarre gevoel dat je zowel verpozing als een aangrijpende boodschap hebt meegekregen.
----
spel en concept: Ikram Aoulad en Junior Mthombeni
live muziek: NoMoBS
tekst: Fikry El Azzouzi
soundscape: Salahdine Ibnou Kacemi
mixing engineer: Andrew Claes
regie: Michael De Cock
vormgeving: Stef Depover
kostuums: Lotte Stek
technische leiding: Felix Goossens
---
‘Troost’ zal vanaf het najaar (op aanvraag) gespeeld worden in CC's, theatergezelschappen en scholen.
Zie voor meer recensies >>> Dossier Kif Kif CULT critics / Kunstkritiek <<<
