Labels: migratie en racisme

Kif Kif-contributor Nour Sweid ontvluchtte de oorlog in Syrië, en werd onderweg naar Europa slachtoffer van gewelddadige pushbacks door de Griekse grenswachten. Hij droeg deze tekst ook voor tijdens de laatste Club Kif Kif-bijeenkomst. 

Kif Kif-contributor Oumar vroeg asiel aan in België, maar kreeg, net als duizenden andere asielzoekers, lange tijd geen opvang. Op kifkif.be schrijft hij over zijn ervaringen, onder meer als bewoner van het kraakpand aan de Wetstraat 91 in Brussel. Dat pand werd vorige maand ontruimd.

Een honderdtal asielzoekers hebben, met de steun van een tiental organisaties, een nieuw tentenkamp opgezet op het Heilige-kruisplein nabij Flagey. De asielzoekers hebben wettelijk recht op opvang, maar moeten in realiteit op straat zien te overleven. Een aantal evoluties en maatregelen die de autoriteiten de laatste weken hebben genomen, hebben de situatie nog verergerd en verklaren waarom het kamp nu wordt opgezet. Ongeveer honderd burgers en een aantal prominenten uit het maatschappelijk middenveld waren aanwezig om de actie te steunen en het kamp te helpen opzetten.

Zo’n 50 mensen op de vlucht uit onder meer Syrië, Palestina en Irak kwamen vorige week woensdag bijeen in de Montoyerstraat in Brussel, recht tegenover de Turkse ambassade. Ze demonstreerden er tegen de onmenselijke behandeling van voornamelijk Syrische vluchtelingen in Turkije. “De discriminatie die we nu in Turkije zien, is exact wat er in Tunesië staat te gebeuren als de EU-Tunesiëdeal doorgaat.”

Gisteren verzamelden zo’n 50 asielzoekers, activisten en hun advocaten zich in de rechtszaal van de Brusselse rechtbank van eerste aanleg. Ze pleitten er voor een tijdelijk bezettingscontract, waarmee de bezetting van een gebouw in de Wetstraat voorlopig geformaliseerd zou kunnen worden. Advocaten van de Belgische regering en Fedasil probeerden met procedurele bezwaren een stokje voor dat plan te steken. De beslissing wordt over twee weken verwacht.

Achter de schermen van de vrijheid spelen zich verhalen af die nooit worden onthuld of geopenbaard aan de wereld, omdat er in veel auteurs doodsangst schuilt om hun verhaal te vertellen. Deze doodsangst komt van de maatschappij die de mensen omhult als een verstikkende sluier die hen in de rol forceert die de maatschappij hen oplegt. Je vraagt je waarschijnlijk af waar deze sluimerende angst vandaan komt die hen in de rol van het zwijgen forceert. Ondanks dat wij allemaal op dezelfde planeet leven, is het leven niet voor iedereen gelijk.

Vorige maand stelde het collectief van mensen zonder papieren In My Name hun burgerwetsvoorstel voor in de kamercommissie Binnenlandse Zaken. Hun eis: een transparanter regularisatiebeleid. Jurist en schrijver Rachida Lamrabet diende het burgerwetsvoorstel namens hen in. Vandaag, op de Internationale Dag van de Migrant, publiceren we haar integrale tussenkomst in de commissie.

Bijna zes jaar geleden kwam Chafik Bouda vanuit Marokko naar België. Zijn geboortedorp Ouikssane bleef economisch uitgeput achter na de sluiting van de edelmetaalmijn, waardoor veel inwoners vertrokken. Chafik beschrijft hoe het Belgische migratiebeleid het hem onmogelijk maakt om hier een leven op te bouwen, en spreekt ex-staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi aan op zijn nalatenschap.

Al sinds vorig jaar wordt mensen die asiel aanvragen het recht op opvang ontzegd, door een beleidsmatig gecreëerd plaatstekort in de opvangcentra van Fedasil. Aan aanmeldcentrum Klein Kasteeltje in Brussel slapen dan ook telkens honderden mensen op straat. Honderden anderen zoeken elders beschutting of vinden opvang bij burgers. Elke dag zijn vrijwilligers in de weer bij het Klein Kasteeltje om de mensen op de vlucht van water of eten te voorzien, administratief te ondersteunen of te zorgen voor de mogelijkheid om eens een douche te nemen.