Auteur: Jan Blommaert

Extreemrechts. Het is een etiket dat jarenlang synoniem stond met het Vlaams Blok en later het Vlaams Belang. Het is hoog tijd dat we dit herzien, stelt professor Jan Blommaert.

Nu de vakbonden hun eerste golf van acties hebben aangekondigd tegen een regering die het geld gaat zoeken waar het niet zit wordt meteen duidelijk dat we een hete herfst en winter in gaan. Jan Blommaert beargumenteert waarom stakingen nodig zijn.

Gedurende vijftien jaar, vanaf 1991 tot en met 2006, was het Vlaams Blok/Belang de grootste en meest indrukwekkende electorale partij. Op elk niveau werd verkiezing na verkiezing gewonnen; er leek gewoon geen kruid tegen gewassen. Hoe zit het vandaag?

Debatten rond het thema werkloosheid zijn de laatste tijd vaak verbijsterend. Jambon met zijn zogenaamde uitschuiver – je huis verkopen vooraleer je steun kan trekken. De reddingspoging van de Wever leidde eveneens tot een kemel: iedereen met een degelijk CV moet werk kunnen vinden

“Wij zijn NIET asociaal” beweert de Wever bij hoog en bij laag. En wie het tegendeel beweert, die wordt “bangmakerij” verweten. Professor Jan Blommaert zet de zaken even op een rij.

"Het boek van Vranken is van fundamenteel belang voor wie de samenleving ter harte neemt. Het is niet verrassend dat dit boek snel-snel moest neergesabeld worden, want het 'sociale' beleid van N-VA is haar wezenlijke achilleshiel. Vranken toont dit overtuigend aan", zo stelt Jan Blommaert

Campagnewatchers die het succes van het N-VA parcours pogen te verklaren leggen vooral de klemtoon op het inhoudelijke initiatief dat bij de Wever berust. Wat men op die manier onderbelicht is dat de N-VA ook de vorm van deze campagne beheerst. Een korte analyse.

De Burgemeester van Antwerpen kreeg op oudejaarsavond een hartkramp toen hij “Arabische muziek” hoorde vanuit de politiecombi waarin hij zich vermaakte van oud naar nieuw. Immers, er was “terreurdreiging” geweest, en als je dan “Arabische muziek” hoort dan roept dat wel iets op, nietwaar.

Een kliklijn tegen vuilnismannen die fooien ophalen. Dit nieuwe dieptepunt in de publieke moraal in Antwerpen toont aan hoe de stad van Bart De Wever en Liesbeth Homans is afgegleden van een echte metropool naar een benauwende provinciestad vol verdeeldheid, spanning en dwang.

Integratie wordt dagelijks gebruikt, maar in de regel gebruikt men het als een enkelvoudig begrip met één richting: van de marge naar het centrum. Jan Blommaert onderstreept het ideologisch karakter van dit verhaal en pleit voor een empirische en dus complexe benadering.