Labels: recensie en cultuur

De stemmen van asielzoekers worden zelden gehoord. Nic Balthazar schreef er een boek over en bewerkte het tot een theatervoorstelling. ‘Neeland’ is het verhaal van een jongeman die moest vluchten voor een oorlog.

“Closed Curtains” van regisseur Mokhallad Rasem is theater als gesprekspartner die innerlijke dialoog in de potgrond van de ziel plant en het tijdens de voorstelling met veel zorg laat groeien. Kif Kif was erbij.

Choreograaf Olivier Dubois ging naar het continent Afrika om enkele workshops te geven, werd begeesterd door een idee rond dood, verlies en afscheid en organiseerde audities om zijn idee vorm te geven. 'Souls' werd het resultaat.

Het FoMu toont de multimedia-installatie The Enclave van fotograaf/kunstenaar Richard Mosse. Oost-Congo is de plek die centraal staat in The Enclave. 'There's no justice system whatsoever. The only law is the AK47.' aldus Mosse. Kif Kif sprak met hem.

Eva Schram ging aan de slag met 10 studenten van de kunstZ Academie (een deeltijdse theateropleiding voor nieuwkomers en mensen van andere etnisch-culturele origine). ANVERSVILLE is het resultaat van het traject dat ze samen aflegden. Kif Kif ging kijken en zag dat het goed was.

Een vraag prijkt aan de ingang van Theatre de la Vie in Brussel: hoe kan je samen een voorstelling maken als je niet dezelfde taal spreekt? Het uitgangspunt voor een uur theater.
Is theater dan geen taal op zich?

Meer en meer mensen stellen zich het leven en vooral de zin ervan in vraag. Op zoek naar antwoorden verdiept men zich in het zielenleven en de spirituele rijkdom. Een vorm van het nastreven van spirituele geneugten is het Soefisme.

Breivik’s Statement, een controversiële voorstelling van de Zwitserse Milo Rau is een voordracht van Anders Breivik’s eerste verdedigingsspeech. Wat is het nut van discoursanalyse als er geen antwoord op wordt geformuleerd? En hoe past dit in onze politiek correcte maatschappij van vandaag?

La Scorpetta Dell' America zoomt in op de Italo-Belgische gemeenschap. Het toneelstuk was echter geen ontdekking. De scènes zijn te kort om bepaalde situaties in de diepte uit te werken en daardoor missen ze hun doel: het publiek raken.

Minaretten van Damascus gaat over (over)leven in de oorlog en hoe wreed en gevaarlijk dat is. De hoofdacteur van dit toneelstuk heeft een zeer boeiende verhaalstijl die je geen minuut loslaat.