Labels: recensie en cultuur

Na de films Bamako (2007) en Heremkono (2002) won de Malinese/Mauritaanse Sissako ook met zijn nieuwste film Timbuktu (2014) diverse internationale prijzen. In deze actuele en relevante film portretteert Sissako de Malinese stad Timboektoe in al haar rijkdom en diversiteit.

Bij de aftiteling van de film dacht ik: ik moet dringend andere films van Jafar Panahi zoeken. Taxi Teheran is niet alleen een geweldige film, maar hij kan ook niet worden losgekoppeld van de maker.

The Look of Silence (2014) volgt Adi, een brilverkoper die de moordenaars van zijn broer Ramli wil confronteren. De film opent oude wonden van de Indonesiche massamoord van communisten.

In Pardon! Sorry dat ik leef is de toeschouwer een ‘vlieg op de muur’ in een kantoor van een procureur. Onder meer een drugsverslaafde, een dak- en thuisloze en een dader van partnergeweld nemen plaats aan het tafeltje tegenover de procureur.

Het Mooov Filmfestival 2015 is weer ten einde. We hebben niet enkel kunnen genieten van een brede waaier van films die ons onderdompelden in verschillende culturen en artistieke verhalen, maar ook van andere randactiviteiten die het festival aanbood.

De documentaire Reel Injun werpt een blik op de Native Americans van Hollywood en toont hoe onze eenzijdige beeldvorming over de Indianen voor een belangrijk deel door de filmindustrie is bepaald.

Met zijn eerste langspeelfilm Dear White People schetst de Afro-Amerikaanse regisseur Justin Simien enerzijds de zoektocht van vier Afro-Amerikaanse studenten naar de ‘eigen’ identiteit en anderzijds dient de film ook als een regelrechte aanklacht tegen racisme en stereotypen.

Ihsane Jarfi wordt in België beschouwd als het eerste dodelijke slachtoffer van homofoob geweld. Op 22 april 2012 verdween hij en negen dagen later werd zijn lichaam teruggevonden. Drie van de moordenaars werden in december 2014 veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.

De tentoonstelling Great news. I’ve been voted feline of the year loopt op dit ogenblik in Wiels in Brussel. Met video-installaties klaagt Saddie Choua het stereotiepe beeld van de vrouw in de media aan.

Je kan veel zeggen over deze voorstelling, maar één ding is duidelijk: ze grijpt naar de keel en maakt veel emoties los. Net wat we nodig hebben in deze angstige en verwarrende tijden: theater dat de vinger op de wonde legt. Mooi.