Nagestaard of buiten gestaard worden, dat went. Min of meer. Of eerder: je leert ermee omgaan, want je kunt niet anders. Telkens de vraag krijgen of je je het niet inbeeldt en of je niet overdrijft, dat went niet.
Tot 2 maal toe had ik deze week een gesprek in mijn nabije kring over racisme. Wat aanvankelijk een constructieve informatieve uitwisseling leek te zijn, draaide al snel uit in een wijsvinger of 2 die naar mij wezen.
Een goede vriendin legde uit dat in sommige horecazaken je letterlijk wordt buiten gekeken als je beslist om je kleine spruit eens uit zijn dromerige perfect ingerichte babykamer te halen om hem of haar de wijde wereld te tonen. Uiteraard stuitte deze vaststelling op verontwaardiging en onbegrip van alle aanwezige vrouwen rond de gezellige koffietafel. We konden ons allemaal wel inleven in deze onfortuinlijke situatie die in principe niet meer van onze moderne tijd zou mogen zijn.
Met baby's op stap gaan, daar heb ik weinig ervaring mee. Buiten gekeken worden in een horecazaak jammer genoeg wel. Maar dat openlijk uitspreken was een stap te ver voor één van mijn dierbare gesprekspartners aan de koffietafel. Of ik geen al te gevoelige voelsprieten zou hebben, vroeg ze mij uitbeeldend met de vingers boven haar hoofd. Alsof ik in de kwestie de advocaat van de duivel speelde. Gelukkig verkeerde ik in goed gezelschap en hebben we dit grondig kunnen bespreken en uitpraten. Maar toch. Nagestaard of buiten gestaard worden, dat went. Min of meer. Of eerder: je leert ermee omgaan, want je kunt niet anders. Telkens de vraag krijgen of je je het niet inbeeldt en of je niet overdrijft, dat went niet.
Toen ik enkele dagen later aan iemand anders een opmerking maakte over een wel heel stereotyperende uitspraak in een officiële mededeling kreeg ik het korte antwoord dat de persoon in kwestie helemaal niet doet aan stereotyperen, en dat als er iemand een probleem heeft met een eenvoudige woordspeling dat meer zegt over die persoon, dan over de schrijver. Dat stereotyperingen net vaak onbewust en niet intentioneel gebeuren, zoals ik ook vriendelijk schreef, daar werd heel snel aan voorbijgegaan. Maar ook hier nogmaals: het ligt aan het hypergevoelige oog van de ‘beholder’.
Het wijten van racisme, seksisme, vooroordelen, stereotyperingen, stigmatiseringen enz. aan de gevoeligheid van degene die erover klaagt is één van de meest agressieve argumenten die men kan gebruiken in deze kwestie. Je ontkent niet enkel dat deze zaken zich voordoen, maar je schuift de verantwoordelijkheid ook in de schoenen van degene die erover klaagt. Dit is de meest veilige manier om je eigen verantwoordelijkheid te ontwijken en om jezelf niet in vraag te moeten stellen. In de plaats daarvan gaat degene die de moed had om de problematiek aan te kaarten zichzelf in vraag stellen, steeds opnieuw en het is die persoon die zijn uitspraken of gedrag aanpast of geacht wordt aan te passen, terwijl het andersom zou moeten zijn.
Buiten gekeken worden wanneer je gewoon ontspannend een koffietje wilt drinken, achtervolgd worden in een winkel wanneer je op zoek bent naar een nieuw paar stevige schoenen voor de winter, het klinkt gek, maar het gebeurt. Maar hey, shhhht, wrijf eens goed in je gevoelige ogen en geniet gewoon verder van je koffie. Ik wens die baby een betere wereld toe.
>>> Lees de blogs van Alia S. hier
Wat is racisme voor jou? Deel je ervaring en mail naar [email protected]
>>>> Racisme is een schending van de mensenrechten, geen relatief begrip dat zogezegd als excuus voor eigen mislukking wordt misbruikt. Om dit zo goed mogelijk duidelijk te maken lijstten we in het Kif Kif dossier 'Racisme is...' enkele getuigenissen op.
