In Everybody happy speelt Kamal Kharmach de rol van Farouk, een standup comedian met Marokkaanse roots. Een makkie, zou je denken, want Kamal is een standup comedian met Marokkaanse roots. Maar dat zou oneer doen aan het afgelegde parcours van deze oude ziel gevangen in een vrolijke jongeman.

Orhan Agirdag (KU Leuven) doet als onderwijswetenschapper al jaren onderzoek rond onderwijs, ongelijkheid en de gevolgen daarvan. Een van zijn grote aandachtspunten is het valoriseren van de meertaligheid van kinderen met een migratieachtergrond.

"Praktijktesten zijn een manier om de discriminatie bloot te leggen en mensen te doen herinneren aan onze waarden en normen", zegt Rina Rabau, opgetogen met het nieuws dat de stad Gent de strijd tegen huurdiscriminatie wil aangaan en teleurgesteld dat Mechelen weigert om praktijktesten in te voeren.

Zo zien we hoe het verhaal van een persoon de uitdaging van onze hedendaagse diversiteit kan samenvatten. En Mitridate is op zijn manier ook een voorbeeld van die zoektocht langs een onbetreden pad.

Documentairemaker Gianfranco Rosi registreerde met Fuocoammare het dagelijkse leven in Lampedusa, maar ook de wanhoop van vele betrokkenen in de huidige asielcrisis. Een verdienstelijke poging om de meest besproken uitdaging van onze tijd te vatten.

Datgeen wat anders is vrezen we. Verschil is natuurlijk, maar we zijn zelf ook verantwoordelijk voor de verdelingen die we maken en kampen die we kiezen. Onze mediacultuur veranderen is de eerste stap in de richting van begrip en inclusie.

Elk jaar opnieuw, hetzelfde discours en dezelfde kortstondige golf van selectieve verontwaardiging. Er wordt langs alle kanten over één geloofsgemeenschap gepraat zonder zin voor nuance of ruimte voor de inzichten of mening van de leden van diezelfde geloofsgemeenschap.

Er zijn voorwaarden om humor te maken. Op dezelfde manier, moeten we denken aan de voorwaarden om samen te leven. En liefst niet op een eenzijdige manier. Reeds verschenen in het Engels in The Critique, nu ook beschikbaar in het Nederlands.

Ik weet niet wat er erger is: racisme op zich of het niet meer raar opkijken als je met racisme geconfronteerd wordt.
Zoals die éne keer dat die vrachtwagenchauffeur zijn raam naar beneden draaide en ‘makkak’ naar mij riep terwijl ik wachtte tot het mannetje op groen zou springen aan het stoplicht.

Burgemeester De Wever moet dringend werk maken van de uitvoering van de aanbevelingen van Comité P om racisme en discriminatie binnen het Antwerpse politiekorps te stoppen.