De zoektocht naar de verborgen vorm aan de basis van de dissonantie fascineert mij. Precies omdat het over een onmogelijke zoektocht gaat, want meestal is de dissonantie van wat we realiteit noemen het gevolg van de complexe relatie tussen alle elementen van het universum.

Dat geschiedenis niet altijd saai hoeft te zijn bewijst Lucas Catherine met zijn nieuwste boek “Een Arabische zomer: Twintig vrouwen in Al Andalus”. Catherine is natuurlijk niet aan zijn proefstuk toe.

Hoe kijkt een Arabische, Servische, Turkse en Nederlandse theatermaker naar de toestand in de wereld? Wat betekent wachten? Toneelhuismaker Mokhallad Rasem vraagt vier andere makers met diverse achtergronden om een hedendaagse blik te werpen op Waiting for Godot van Beckett.

Een reis down South is als kijken naar spoken die uit een moeras opduiken, een vette groene soep waaruit onmogelijke figuren verschijnen en verdwijnen, een toxische gumbo waarachter vermoedens en verhalen lijken te schuilen, snapshots van good ol' boys, southern belles, swamp people en voodoo queens

Ik wilde altijd al een blanke man zijn. Een man ben ik al, over dat blank valt te discussiëren. Maar dat ik blank kan worden staat vast. Je vraagt je vast af waarom ik het licht heb gezien? Ik kon toch andere kleuren nemen? Dat komt omdat de blanke man de koning van de jungle is.

Vrijdag 17 mei 2013 verscheen er een artikel in GVA over de heroriëntering van Basic-Fit in Mechelen. Vanaf 1 juni zijn in het fitnescentrum aan de Zwartzustersvest in Mechelen immers enkel vrouwen welkom. Daarmee wordt het de vierde vrouwelijke BASIC FIT-vestiging in Vlaanderen.

Ook jij kan mee beslissen in welk Vlaanderen wij en onze kinderen willen opgroeien. Laat die keuze vooral niet alleen in handen van grijze, bange oude mannen.

Op 1 januari 2011 werd Amsterdam officieel een majority-minority city, het aandeel van de bevolking van Nederlandse afkomst zakte onder de 50 %. Een belangrijk kantelpunt volgens sociologieprofessor Maurice Crul en zijn mede-auteurs van het boek Superdiversiteit.

Öznur Karaka over Daniel Johnston: "Als het kan, probeer ik niet te denken aan de miserie die Daniel Johnston heeft meegemaakt. Als je de droefenis achter de liedjes niet kent, denk je dat een gevoelige jongen met een apart gevoel voor humor die teksten heeft geschreven."