Label: migratie

Duinkerke, 7 maart. Na vandaag zou ik het liefst even zwijgen. In stilte verwerken wat ik zag. De vermoeidheid en de ontgoocheling van mensen in Duinkerke: de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk is gisteren weer niet gelukt. De veerkracht en de hoop: vanavond opnieuw proberen, misschien hebben we een kans. De verschrikkelijke onmenselijke omstandigheden, gecamoufleerd door de winterse zon. Het went niet. Het went nooit. 

Toen Sevgi Gerçek de tentoonstelling Destination Sweetheart in het Red Star Line Museum in Antwerpen bezocht, werd ze overspoeld door een gevoel van erkenning. De tentoonstelling over liefde, liefdesmigratie en gezinshereniging geeft vaak gestereotypeerde migranten een gezicht.

Op 7 februari trok Saar Depuydt opnieuw naar Duinkerke om ingezamelde spullen te verdelen. Ze zag er hoe enkele mannen in oranje hesjes rond een lege bus stonden te wachten. De mannen bleken mensen op de vlucht de mogelijkheid te geven om naar de noodopvang te gaan. Alleen, ze informeerden hen niet over de noodopvang. Dat is schuldig verzuim, zegt Saar Depuydt.

Op 16 januari was Saar Depuydt opnieuw in Duinkerke. Het sneeuwde en de kou was haast niet uit te houden. Ze zag mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht, die probeerden te overleven in het bos. Met doorweekte schoenen en kleren, vol modder. Dit gebeurt nu, op amper 100 km van Gent, schrijft ze. Maar waar blijft de verontwaardiging over deze mensonterende situatie?

Vandaag is de derde dag van het proces in de zaak Mawda, de tweejarige Koerdisch-Iraakse peuter die in de nacht van 16 op 17 mei 2018 stierf door een kogel tijdens een politie-achtervolging. Kif Kif ging in gesprek met de actiegroep Justice4Mawda.

Afgelopen zondag was Jasmin nog in Duinkerke, waar mensen op de vlucht opgejaagd in de bossen leven en waar nu nog de lege tentjes staan, achtergelaten door een gezin. Een Koerdisch-Iraans gezin dat op 27 oktober, net als veel anderen, hoopte hun uitzichtloze en onmenselijke situatie in Duinkerke te verlaten, om in Groot-Brittannië een beter leven op te bouwen. Ze zouden er echter nooit aankomen. Hun boot kapseisde in het kanaal tussen Frankrijk en Groot Brittannië met in het totaal twintig opvarenden.

Op 17 oktober trok Saar Depuydt opnieuw naar Duinkerke om spullen te verdelen aan mensen in het geïmproviseerde kamp. Daar ontmoette ze een klein meisje, net aangekomen met haar ouders en broertje. Op het einde van de dag schreef ze het meisje een brief.

Vijf jaar geleden was ik voor het eerst in 'de jungle van Calais'. Een eye-opener van jewelste. Een onuitwisbare en ingrijpende ervaring. Vijf jaar geleden was de situatie van mensen op de vlucht al onmenselijk. In Calais zaten zowel mensen die naar Engeland wilden en elke nacht hun kans waagden als mensen die asiel hadden aangevraagd in Frankrijk maar in verschrikkelijke omstandigheden op een plekje in een opvangcentrum wachtten. De grote 'jungle' verdween, maar de mensen op de vlucht verdwenen niet.

Afgelopen zaterdag 15 augustus vertrokken Saar Depuydt en een groepje vrienden weer naar Duinkerke. En opnieuw schreef zij erover. Ze vraagt zich telkens weer af: hoe kun je de wanhoop van mensen in woorden vatten?

Samen met een groepje vrienden ga ik elke maand twee keer naar Duinkerke om hulp te bieden aan vluchtelingen die daar, ondanks de vele ontruimingen, nog steeds verblijven. Nu alleen onder nog zwaardere omstandigheden.