Label: opinie

Op 12 mei bracht Kif Kif de getuigenis van een studente die verbaal en fysiek werd aangevallen door de schooldirecteur van Virgo Plus in Vilvoorde. Sindsdien regent het reacties, ook mainstream media namen het verhaal over.

Wie vastberaden is om Britse moslims aan te vallen op basis van hun geloof, moet consistent te werk gaan en andere religies even goed aan de kaak stellen.

Wanneer ik vandaag naar de situatie in Brussel kijk, voel ik niet enkel verdriet maar ook ontreddering. Want hoe moet het nu verder? When will enough be enough?

De tijd is gekomen om even terug te kijken en de schade op te meten. Want er is wat gezegd. Er is wat geschreven. In het heetst van de strijd werden de gekste verklaringen afgelegd. Zelfs als de storm ging liggen, bleven onverkwikkelijke opmerkingen echoën of werden vreemde maatregelen beslist.

Vanaf nu is het officieel: in ons land mag je zelfs zeggen dat een significant deel van de moslimgemeenschap danste na terroristische aanslagen, zonder enig bewijs om dat te staven, en je totaal geen zorgen maken voor gevolgen.

Men heeft tegenwoordig een hekel aan politieke correctheid. Meer bepaald, aan de politieke correctheid van links. Van Luckas Vandertaelen en Herman Brusselmans (mensen die zichzelf als kritisch links beschouwen) tot Tom Van Grieken, iedereen is de politieke correctheid van links beu.

"Het is niet evident om als politie-inspecteur in dienst, openlijk een mening te geven aangaande maatschappelijke issues, maar de affaire rond het achterhouden van cruciale informatie over de meest gezochte terrorist van de wereld is te belangrijk om er over te zwijgen"

Eric Hulsens liep vast bij de taalkundige problemen in de nieuwkomersverklaring en stelt er een aantal amenderingen voor: ‘Ik, ondergetekende, begrijp en aanvaard dat u niet kunt uitleggen wat integreren aan de samenleving inhoudt, en verklaar mij bereid dat naar eigen goeddunken in te vullen.’

Laat ons deze dagen van nationale rouw droevig zijn. Laat het leven voor even stoppen, zodat we kunnen stilstaan bij de pijn van velen, zodat we kunnen voelen wat verdriet is en zodat we leren wat medeleven is. Zo heeft ieder zijn eigen verdriet en daar moet respect voor opgebracht kunnen worden.

Het blijft toch gek hoe we landen kunnen leegroven om daarna verontwaardigd te zijn over de gevolgen die het nu teweegbrengt. Hoe één van de rijkste gebieden op Aarde nog enkel bestaat uit misère omdat we blijven toegeven aan onze onverzadigbare hebzucht.