Wanneer politici stelselmatig geveinsde excuses aanbieden na racistische uitspraken, is het elke keer een oude wonde die opengereten wordt bij personen van kleur. Bij de verontschuldiging is het complete gebrek aan erkenning steeds treffend. De feiten worden verbaal geminimaliseerd en nederigheid is ver zoek. Het is een terugkerend patroon, geuit in bewoordingen als: “Het was niet zo bedoeld,” “Het gaat om een ongelukkige uitspraak,” “Excuses aan diegenen die zich geschoffeerd voelen.”

Vorige week getuigden (aspirant-)leerkrachten op de website van Kif Kif over racisme in het onderwijs. Hun getuigenissen legden pijnlijk bloot hoe de structurele aanpak van racisme binnen Vlaamse scholen en lerarenopleidingen tekortschiet. In het tweede deel van deze reeks reageren verschillende onderwijskoepels op de problematiek.

Racisme is springlevend in het Belgische onderwijs. Dat blijkt uit decennia van wetenschappelijk onderzoek en wordt opnieuw bevestigd door getuigenissen die Kif Kif verzamelde. Leerlingen met een migratieachtergrond zijn slachtoffer van racisme bij leraren, andere leerlingen, en racistische taal en stereotypen in de leerstof. Ook onderwijspersoneel van kleur is slachtoffer van dit probleem, dat ook in de lerarenkamer aan de orde van de dag is. 

Het beeld van de burka symboliseert hoe het westen de Afghaanse vrouw ziet: onzichtbaar, onhoorbaar, onderdrukt. Tegelijkertijd verdoezelt de burka het verzet dat Afghaanse vrouwen al decennialang voeren, zowel tegen de onderdrukking van fundamentalisten als buitenlandse mogendheden - waaronder België.

Het mag dan wel ruim 15 à 16 jaar geleden zijn sinds de column “Mocro: de B*rb**s” – die geschreven werd door de destijds 21-jarige Hasna El Maroudi – verscheen in e-zine Spunk. El Maroudi hoopte met dat artikel ‘het intercultureel conflict’ op een luchtige en humoristische manier uit te leggen aan niet-Imazighen en niet-Marokkanen.

Wereldwijd strijden klimaatactivisten voor het behoud van hun leefomgeving en de rechten van hun gemeenschappen. Eén van hen is Nbani Friday Barilule, coördinator van the Nigerian Coal Network, een coalitie van organisaties en mensen uit door steenkoolmijnbouw beïnvloede gemeenschappen. Friday doet de kritieke situatie in de Nigeriaanse deelstaat Benue uit de doeken, waar mijnbouwprojecten een nefaste invloed hebben op gemeenschappen in de omgeving. 

In het boek 'De knikkers van Qadir' vertellen Leo Bormans en Qadir Nadery het waargebeurde verhaal van een gezin op het platteland van Afghanistan dat noodgedwongen een levensgevaarlijke tocht naar Europa onderneemt. Als lezer word je meegenomen in het door en door menselijke verhaal van dit vluchtende gezin. De clichés over asielzoekers blijken niet te kloppen. Ook de rol van de ‘mensensmokkelaars’, blijkt complexer dan in de media doorgaans wordt geschetst.

Deze week bestaat de Conventie van Genève 70 jaar. Op papier waarborgt dit VN-vluchtelingenverdrag de rechten van mensen op de vlucht. De realiteit is helaas anders. Een blik op de inhoud van het verdrag, laat een kloof zien tussen theoretische mensenrechten en politiek cynisme.

'De mannen die we oogstten' is een autobiografisch memoir oorspronkelijk uitgebracht in 2013 onder de titel Men We Reaped. Het werd in 2021 naar het Nederlands vertaald. De titel is afgeleid van een gedicht van Harriet Tubman, waarin dode mannen geoogst werden toen het tijd werd de gewassen binnen te halen.

Wat in de zomer van 2018 startte als een #MeAndWhiteSupremacy-challenge van schrijver Layla F. Saad op Instagram, werd na een gratis online werkboek het boek ‘Witte suprematie & ik’. De challenge, net als het boek, bestaat erin om voor jezelf na te gaan op welke manier jouw (geïnternaliseerd) racisme naar boven komt en hoe dit je gedrag stuurt. Het boek is vooral gericht aan wie zichzelf ziet als antiracistisch.