Label niet gevonden

Over de toogpraat waar sportkaternen dagelijks noodgedwongen ruimte voor moeten maken, omdat ze anders te veel ‘lezers’ zouden verliezen.

Ik schrijf jullie deze brief naar aanleiding van het recente interview met journaliste Fatma Taspinar. In dit interview lijkt Taspinar een ongelukkige uitspraak over Congolezen eerder te vergoelijken en te minimaliseren op basis van onjuiste feiten, in plaats van deze te verwerpen.

Ik kreeg de kans een vraag te stellen aan Zuhal Demir (N-VA) tijdens het MNM Radio programma GenerationSTEM. ‘Hoe zet uw partij in op een proactieve aanpak tegen discriminatie op de arbeidsmarkt?' Hoe willen jullie dit concreet aanpakken, want daarover wordt niets vermeld?

De keuze van enkele duizenden op miljoenen kiesgerechtigden, vervalt in het niets. Wat de maatschappelijke gevolgen zullen zijn wanneer specifieke partijen aan de macht komen, dat zal wel de boeken halen.

De afgelopen week zag ik 2 media-items die me hoopvol stemmen voor de toekomst van onze diverse SAMENleving. In beide media-items trok een jonge politicus ondubbelzinning van leer tegen racisme en discriminatie.

De dag dat etnisch culturele minderheden in Vlaanderen, België en Europa zich bewust worden van hun deplorabele situatie en op straat komen om gelijke rechten te eisen zal Europa daveren op haar grondvesten.

In verkiezingstijd zou je van minder euforisch worden: plots trekken opvallend veel politici ten strijde tegen ‘ongelijkheid’ en voor ‘vrijheid’, springen ze op de barricaden voor milieu en mensenrechten. Zelfs N-VA beweert nu stellig de enige echte ‘sociale’ partij te zijn.

Mohamed Chakkar (FMV) heeft overschot aan gelijk. Nog te vaak gaat men in het huidige minderhedendebat ervan uit dat etnisch culturele minderheden in België betutteld moeten worden en dat ze zich in een uitzichtloze situatie bevinden waar ze uit moeten gered worden.

Naar aanleiding van de herdenking van 50 jaar Marokkaanse en Turkse arbeidsmigratie in België, rees bij mij de vraag waarom België, in tegenstelling tot andere Europese landen, tussen 1945 en 1960 geen beroep deed op gastarbeiders uit haar kolonie Congo of mandaatgebieden Rwanda en Burundi.

Naar aanleiding van 50 jaar Migratie is een heuse feestvreugde ontstaan. Links en rechts horen we enkele kritische stemmen die deze feestelijkheden in vraag stellen. Deze ‘pessimisten’ wordt een gebrek aan respect verweten tegenover de eerste generatie. Zijn deze beschuldigingen terecht of niet?