Op vrijdag 10 september ging Who’s Tupac in première in de KVS. Deze meest recente voorstelling van Junior Mthombeni, Fikry El Azzouzi en Cesar Janssens (samen JE.cE.sA.r) maakt deel uit van een reeks voorstellingen over helden. Het zijn geen biografische voorstellingen, maar ze gaan wel over belangrijke strijders die mensen in België vandaag kunnen inspireren. Andere voorstellingen in de reeks waren o.a. Dear Winnie (over Winnie Madikizela-Mandela) en Malcolm X (over Malcolm Little / El-Haj Malik Shabazz).

Twintig jaar na de aanslagen van 11 september—een tot globaal spektakel verworden event met een ongezien dramatische geopolitieke afloop—en meer dan vijf jaar na het neerpennen van enkele kritische reflecties omtrent de door militairen geleide Brusselse lockdown als onderdeel van een antiterreuroperatie tegen één van de voortvluchtige daders van de aanslagen in Parijs, neem ik opnieuw plaats aan mijn schrijftafel.

Wanneer politici stelselmatig geveinsde excuses aanbieden na racistische uitspraken, is het elke keer een oude wonde die opengereten wordt bij personen van kleur. Bij de verontschuldiging is het complete gebrek aan erkenning steeds treffend. De feiten worden verbaal geminimaliseerd en nederigheid is ver zoek. Het is een terugkerend patroon, geuit in bewoordingen als: “Het was niet zo bedoeld,” “Het gaat om een ongelukkige uitspraak,” “Excuses aan diegenen die zich geschoffeerd voelen.”

Vorige week getuigden (aspirant-)leerkrachten op de website van Kif Kif over racisme in het onderwijs. Hun getuigenissen legden pijnlijk bloot hoe de structurele aanpak van racisme binnen Vlaamse scholen en lerarenopleidingen tekortschiet. In het tweede deel van deze reeks reageren verschillende onderwijskoepels op de problematiek.